Neredeyse Ressam

Yıllar geçtikçe ve küp doldukça hepimizin bencil diyerek kötü etiketlediği şeyi, benci olmayı ve bunun ruh ve beden sağlığın için mecburi olduğunu öğreniyorsun. Eğer şanslıysan nihayetinde kendi hayatını yaşamayı kendine hak görüyorsun. Bu ay bayram için İstanbul’a gittim. Arkadaşım geldi, İstanbul’u gezdirdim. İlk kez Büyükada’ya gittim. Yakın arkadaşlarımla ve ailemle vakit geçirdim. Kilo veremiyordum, bir de üstüne aldım. Sevdiklerimle olmaktan mutluydum ama her gün kalabalığın beni biraz daha yorduğunu ve sinirlendirdiğini fark ettim. Hala İstanbul’a aşığım ama bazı şeylere tahammülüm kalmadı. Dönerken döneceğim için değil sevdiklerim üzüldü diye üzüldüm. Üzüntüm döndükten 1-2 gün sonra geçti. Burada olmayı seviyorum. Bir yandan da ne İstanbul’a ne de Madrid’e aitmişim gibi geliyor. Belki de ev kavramını bir beldeden koparıp kendime yerleştirmişimdir. Ben neredeysem evim orasıdır. Umarım. İnsan üzüntüyü yaşarken hiç geçmeyecek gibi geliyor. 30 küsür yıldır hayattayım bunun doğru ol...