Şubat 2022: Umut

Bu hayatın bir süreç olduğunu biliyorum, ama yaşarken unutuyorum. Hep bir sezon finali olsun istiyorum. Hep yarın olacak güzel şeyi bekliyorum. Bugünü bırakıp hep yarına dair umutlarla ya da gelecek şeyin stresiyle bugünümü zehir ederek yaşıyorum. Hata yapmaya, yetersiz olma hissine tahammülüm yok. 

Ocak başındaki düşüncelerimle Şubat sonundaki düşüncelerim, duygu durumum birbirine çok zıt. Blog tutmasam, geri dönüp kendime bakmasam bunu fark edemezdim. Bu yüzden hep mi böyleydim, bilmiyorum. 

İnsanlar olduklarından daha farklı; daha havalı, daha zeki, daha güzel/yakışıklı gözükmeye çalışıyor. Herkes kafasındaki senaryoya göre yaşıyor. Natürellik çok azaldı. Son birkaç ayda birçok insanla tanıştım. Bazen iyi zaman geçirmiş olsam bile kişi hakkında bir şeyler beni rahatsız etti. Düşününce bunun yüzlerine taktıkları maske olduğunu anladım. Ben de giyiyorumdur belki, bilmiyorum. Ama artık 27 yaşımda bundan çok rahatsızlık duyuyorum. 

Bu ay film yıkattım. Bunlar artık son filmlerim. Gökten bedava film düşmedikçe yeni film edinmem bu fiyatlarla zor. Şansıma bu seferki fotoğraflar çok iyi çıktı. Bu sayfadaki tüm fotoğraflar analogla çekildi.

Bu ay okuması kolay bir kitapla okuma alışkanlığımı tekrar kazanmaya çalıştım. Gece Yarısı kütüphanesini bitirdim. Sesli kitap dinlemedim ama Pırlanta Kolye, Para ve Sevgi, Sorumsuz, Ölüm Kapıyı Çaldığında radyo tiyatrolarını dinledim. Her biri ortalama 45 dk, sindirmesi kolay yapımlar. İstanbul'da bir yerden bir yere giderken yapılabilecek en iyi aktivitelerden biri radyo tiyatrosu dinlemek. 

Bu ay 1 video paylaştım. Aralık ayında kendime 2022 ilk çeyrekte 9 video paylaşma hedefi koymuştum, 5 videoda kaldım. Hedefim tutar mı, bilmiyorum ama Youtube'u boşlamadığıma seviniyorum. 

Mart bitince görüşürüz.